Mwisho wa Dunia Kimya Kimya – Episode ya Nane

Mhusika Mkuu: Najim Kifu

---

Wakati ndege ilipotua kwenye uwanja wa zamani wa kijeshi uliokuwa umetengwa ndani ya msitu mnene wa maeneo ya Kakonko, Kigoma, kulikuwa na ukimya mzito. Uwanja huo haukuwahi kuonekana kwenye ramani yoyote. Uliundwa enzi za Vita ya Dunia ya Pili na Wajerumani waliokuwa wakijaribu kujenga makao ya siri barani Afrika. Lakini sasa ulikuwa kitu kingine — lango la wakati.

Najim alishuka akiwa amevaa suti mpya ya ujasusi — iliyoundwa na kemikali hai ambazo hujibadilisha kulingana na mazingira ya hisia za aliyeivaa. Imeli alimsindikiza, akiwa kimya tangu walipotoka Oslo. Kila mmoja alikuwa na maswali, lakini moyo wa kazi ulikuwa mzito kuliko hamu ya majibu.

Wakiwa bado wanatembea kuelekea kwenye jengo lililozama ardhini kwa nusu, mlango wa chuma ulifunguka polepole. Miale ya taa ya buluu iliwapiga usoni.

Kisha akatokea mwanamke wa kwanza — Janina. Alikuwa mrefu, mwenye macho mekundu ya asili, na mwendo wa kijeshi usio na kelele hata kwenye sakafu ya chuma. Alisimama mbele yao, bila tabasamu wala woga.

"Najim Kifu," alisema kwa sauti nyororo lakini ya amri. "Nilikua nasikia simulizi zako. Sasa naona historia imeamua unihusishe."

Najim alimtazama kwa makini. "Wewe ni nani kwa sasa?"

"Zamani nilikuwa askari wa Umoja wa Mataifa. Sasa mimi ni mmoja wa Wenye Vitu — wale waliowekwa kulinda milango ya dunia isiyojulikana. Kuna milango 12. Tumebaki wawili tu."

"Na mlango wa Kigoma uko hai bado?"

Janina alicheka kwa sauti fupi ya huzuni. “Sio tu uko hai. Umekosa mhuri wa mwisho. Ukifunguliwa vibaya, haifungiki tena.”

Ndani ya jengo, Najim alikutana na kundi dogo la watu — kila mmoja akiwa ni mtaalamu wa kitu fulani kisichoeleweka kirahisi. Kulikuwa na Max, mtaalamu wa mitambo ya roho bandia; Elika, mwanamke wa teknolojia ya kumbukumbu zinazojibadilisha; na Lunga, mtaalamu wa silaha za kimya. Wote walimtazama Najim kana kwamba walikuwa wameishi miaka mingi wakisubiri tu aingie kwenye chumba hicho.

Najim alielekezwa kwenye meza kubwa ya duara. Kwenye meza hiyo, kulikuwa na ramani — si ya dunia tuliyoizoea, bali ya dunia ya undani. Dunia ya ndani ya Dunia. Milima ya Tabora ilikuwa ni mdomo wa joka; Bahari ya Hindi ilikuwa ni kifua cha mungu wa kale aliyelala; na Ziwa Tanganyika lilikuwa ndilo jicho la mwisho linalotazama historia ya kweli.

"Mlango wa Kigoma," Max alianza kueleza, "umefungwa kwa nguvu tatu: damu ya shujaa, sauti ya asiyeamini, na kumbukumbu ya siku isiyotokea."

“Tumeshapoteza mbili,” Janina aliongeza. “Kama hatutafanya haraka, dunia itaamka katika mwelekeo mpya. Hakutakuwa tena na jana wala kesho. Kila mtu ataishi ndani ya muda wake mwenyewe.”

Najim alichukua ramani. Aligusa eneo lililoandikwa “Chumba cha Kumbukumbu cha Layna.” Alijua hapo ndipo kila kitu kilianza — na pengine hapo ndipo mwisho ungetokea.

Elika alimfuata. “Najim, kuna jambo hujui. Layna hakukufa. Alijificha kwenye kivuli cha kumbukumbu yako. Sasa ametumwa kama ujumbe.”

Najim alishtuka. “Unamaanisha nini?”

Elika akagusa kifaa chake, na ghafla hologram ya Layna ikaonekana. Alikuwa mwepesi wa uso, lakini macho yake hayakuwa na mwanga ule wa zamani. Alizungumza kwa sauti ya mtu anayekariri maandiko aliyowahi kuyaandika mwenyewe.

“Najim… ukifungua mlango wa mwisho, usikubali kuangalia nyuma. Ukifanya hivyo, historia itakukataa. Na hakuna atakayejua kuwa uliwahi kuishi.”

Najim alifumba macho. Alihisi mapigo ya moyo wake yakiwa kama sauti ya nyundo ikigonga chuma cha roho. Imeli alimshika mkono wake, akamwambia kwa sauti ya upole:

“Kama uko tayari, mimi nipo hapa.”

---

Safari ilianza. Walitumia chombo cha ardhini kilichochimbwa kwenda hadi umbali wa kilomita 33 chini ya ardhi ya Kigoma. Njiani walikumbana na sauti za kale — maneno yaliyokuwa yakitamka matukio ya baadaye kabla hayajatokea.

Kulikuwa na joto la roho, baridi ya ukweli, na ukimya wa muda uliogandishwa.

Walipofika chini kabisa, walikuta lango. Lango la chuma lililozungukwa na maneno yaliyoandikwa kwa damu. Lango lilihitaji sauti ya “asiyeamini.”

Najim alimwita Max. “Unaamini kuwa hii dunia inatawaliwa na miungu waliokufa?”

Max akacheka. “Najua. Sio kuamini. Najua. Lakini sitaki kuiamini hiyo kweli.”

Lango likafunguka hatua ya kwanza.

Imeli akakaribia. “Najim. Damu ya shujaa inahitajika. Najua nini unafikiria — usijifanye shujaa leo.”

Najim alimwangalia Imeli. “Hapana. Leo si mimi. Ni wewe. Wewe ndiye mwenye kumbukumbu ya siku isiyotokea. Wewe ndiye mlinzi wa wakati.”

Imeli akakatwa mkono kidogo — damu yake ikaingia kwenye kifaa. Mlango ukagoma mara ya pili, ukitoa mwanga mkali wa kijani.

Halafu ghafla, kuta zikaanza kutetemeka. Wale waliokuwa wamekufa zamani — akina Wayota, akina Arisha — walikuwa wanajaribu kurudi kupitia lango. Hawakukubali kufutwa. Walikuwa kumbukumbu hai.

Najim alisogea mbele, akapaza sauti: “Sisi ndio historia. Nyinyi ni sauti tu za woga.”

Na kwa sauti hiyo — sauti ya mtu aliyekataa kuwa mungu, lango la mwisho likafunguka. Dunia ikabadilika. Waliokuwa ndani hawakuwa tena wale waliotoka juu. Waliingia kama watu, wakatoka kama sehemu ya kumbukumbu.

Najim alitazama nyuma — lakini alikumbuka: “Usiangalie nyuma.”

Alitabasamu. Akafunga macho. Akachagua kuendelea.