Sehemu ya 05

Siku zilipita, na kila asubuhi ilikuja na majuto mapya na matumaini mapya. Mimi na Kido tulikaa chini mara nyingi chini ya mti mdogo kwenye kona ya soko, tukipanga mambo kwa sauti ndogo ili wengine wasisikie. Tulizungumza kuhusu mawazo yote; mawazo yaliyokuwa yarudufu tu ndani ya mioyo yetu, tulinyamaza, tukatabasamu, tukacheka kwa upuuzi, na mara nyingi tukanyamaza kwa hofu ya kuvunja ndoto.

"Tunaweza kuuza kitu," Kido alisema siku moja, akiwa ametabasamu tu. "Tunaweza kuanza kidogo. Sio kitu kikubwa. Tujiandae, tuwekeze hata shilingi mia moja kwa siku, na tukae na mpango."

Nilimwangalia, moyo ukirukaruka kwa matumaini. Nilijua kabisa kuwa hatukuwa na kitu cha kufanyia biashara kubwa; hata hivyo, tulikuwa na vitu vingine muhimu — nidhamu, kazi ngumu, na rasilimali ndogo za kijamii: wajirani walio tayari kutusaidia kidogo. Tulianza kwa kuangalia kile soko linalohitaji. Kido alipendekeza vitu vya kula kwa asubuhi — maandazi, wali wa nyama, maji baridi, hata mikate. Nilikuwa na wazo la kuandika, lakini Kido alinisukuma nizungumze kwa vitendo.

Tulianza kwa kuuza maji na karanga. Tulinunua kofia ndogo za plastiki, kikapu kidogo, na tukaweka sehemu ndogo mbele ya duka la Mzee Rashid pale sokoni. Siku za mwanzo zilikuwa ngumu. Tulianza mapema asubuhi, tukinunua mafuta ya kula kidogo, tukatengeneza karanga kwa moto, tukazipanga kwenye mifuko ndogo, tukasonga na kuiweka kwenye kofia. Wateja walikuwa wachache, wakiangalia macho ya nchi kavu, lakini pole pole fulani tulianza kupata wateja wa mara kwa mara.

Kila alipolipwa, niliweka sehemu kidogo kwa ajili ya akiba. Kido alifanya hivyo pia. Tulianza kuzungumza hata nia kubwa zaidi — kununua ngome ndogo ya biashara, kumpa nafasi mama Asha aanze kuuza uji wake kwa kiwango kikubwa, kisha tukawa na kitu cha kutegemea. Tulijifunza jinsi ya kufuatilia mapato na matumizi — kitu nilikokosa butu na nikajifunza kwa haraka.

Lakini pamoja na furaha ya kuanza, dunia ilituletea changamoto zake. Mara moja aliyekuwa mfanyabiashara kijijini kama mimi alipoteza hela yake kwa sababu ya wizi. Mimi nilihisi moyoni mwangu ukipiga picha kali — nataka kuendelea lakini ni vipi nitakabiliana na watu wanaweza kunidanganya? Kido alinipokea tu kwa upole, akasema: "Max, itakuwa sawa. Haya ni mafunzo. Hatuwezi kuhangaika. Tuchague watu wa kuamini, na tukiona hatari, twende mbali."

Kido alikuwa hodari katika kuzungumza na wateja. Nilimwona akipiga simu na wateja wadogo, akitoa ahadi kidogo kwa furaha, akirekebisha hasara zetu. Mara nyingine aliniambia nifanye kitu aone kitakachotokea. Nilishukuru kwa kuwa na mtu kama huyo; yeye alikuwa kichocheo cha moyo wangu.

Ndani ya miezi mitatu, tulikuwa tukipata mapato ya kutosha kupunguza njaa zetu. Sio kuwa tulikuwa matajiri — mbali na hilo — lakini tulikuwa na uhakika wa kula asubuhi. Nilianza kuandika zaidi, nikakusanya mawazo ya hadithi yangu, nikiwa nimejua namna ya kupanga macho yangu kwenye ndoto za kesho. Nilihisi moyo wangu unachanua kidogo kidogo.

Na hapo ndipo ambapo Halima alipotokea zaidi maishani mwangu. Hakuwa tu msanii wa tabasamu, bali alikuwa ni sehemu ya kila siku yetu — mara akitoa uji kwa Kido, mara akapanda kwa maduka ya karibu kumpelekea mtu fulani chakula. Kila mara nilipomtazama niliona kitu tofauti; si tu uso wake, bali namna alivyozungumza—kwa heshima, bila kudai. Siku moja nilimuona akiwa amesimama pembeni ya stall yetu, akitazama karanga zilizokauka kwa umakini.

"Shikamoo Maxwell," alisema kimyakimya, kisha akacheka kwa upole. "Mimi nimeonja karanga zenu jana, zilikuwa nzuri."

Nilikasirika kwafahamu — si hio tu, lakini kilichonifanya kusogea karibu zaidi kukaa na yeye ilikuwa ni unyenyekevu wake. Hapo ndipo nilianza kumwambia kidogo kuhusu maisha yangu, namna nilivyokuja Dar, kuhusu ndoto zangu za kuandika na jinsi nilivyoanza kuuza karanga. Alinisikiliza kwa macho makubwa, mara nyingi akibadilika muonekano wake kuwa wa kuhamasisha.

"Hata mimi nina ndoto," alisema siku moja. "Nataka nione dunia mingi. Lakini mama hana pesa za kunisaidia. Ninafanya kazi dukani mchana, usiku nakaa nikisoma vitabu vya kale nilivyopewa. Nimeona watu wenye ujuzi hupata nafasi. Lakini pia napenda kuona watu wanafanya kazi kwa heshima."

Macho yake yalikuwa wazi, ya kweli. Nilihisi kama nimesuluhisha sehemu ya giza kwenye moyo wangu. Nilianza kumuambia kidogo nini ningetamani nimwambie kesho — si kwa maneno ya uchawi bali kwa vitendo: nitapanga akiba, nitanunua kadi ya mawasiliano, nitaanza kutengeneza hadithi ninazowaza. Hapo nilihisi hatari ya mapenzi kuingia pole pole — si ushindi wa haraka, bali mchakato wa taratibu, upole.

Lakini mapenzi zamani ni hadithi tete. Watu wa mtaa walikuwa wakiangalia. Kuna marafiki wangeweza kumchezea maneno, kuna hata waliokuwa na ujanja wa kumvizia. Nilijua lazima niwe mkweli—sina hela nyingi, sina cheo, lakini nina moyo wa kuamini. Nilimwambia Halima tuanze kama marafiki kwa kweli; awe najua yote kuhusu maisha yake, na awe na uhakika wa kile ninachoweza kumletea.

Siku moja, mama Asha alitutibu kwa chakula kikubwa, na nikamuomba Halima aje tufurahie pamoja. Tulikula kwa furaha isiyo ya kawaida, na Kido alicheza filimbi ya zamani aliyokuwa nayo, tukacheka hadi machozi. Hapo, kwa mara ya kwanza, nilifungua mdomo wangu na kusema kwa sauti ndogo, "Halima... unapenda kusikia hadithi?" Alitabasamu, akapiga kelele kidogo ya kufadhaika kwa furaha, "Naam, naipenda sana."

Nilimwambia kidogo hadithi ndefu nilizokuwa nikikuwa nazo kichwani tangu Nguruka. Alisikiliza kwa makini, mara kwa mara akachukua pumzi, hakuna mtafaruku. Mwisho wa hadithi, alinilea kidogo, akaniambia: "Wewe una njia ya kuandika kwa hisia. Nawaambia, utapita mbali." Nilikumbatwa kwa hisia za furaha. Hapo niliona kama kuna kitu tunachoweza kujenga pamoja — sio tu biashara ya karanga bali maisha ya kuaminiana.

Lakini safari haikuenda bila majaribu. Wakati mmoja, chanzo chetu cha uchumi kilipigwa na ukatili wa mtaa — mwekezaji mgeni alikuja na kutaka kuondoa stall nyingi ili kuweka kiosk yake yenye bendera kubwa. Walituambia tutapoteza nafasi ya kuuza. Marafiki wengine waliogopa, walikimbia, lakini mimi na Kido tukamua kupambana kwa busara. Tulikusanya vitu vyetu, tukapanga maandamano ya kupiga mlango mdogo wa mtaa, tukaleta wateja wenzetu wa mara kwa mara ili waweze kuona thamani yetu. Tulishirikiana na wengine wadogo wadogo wa mtaa, tukaunda sherehe ndogo ya kuonyesha kile tunachofanya. Hatimaye aliruhusu baadhi yetu kubaki kwa masharti ya kulipa kodi ya mwezi mdogo. Siku hiyo tulikula tu kwa kiunganishi wa umoja — sio kwa fedha nyingi, bali kwa moyo.

Changamoto ziliongezeka; macho yangu yalikuwa na makovu ya usingizi mchafu, siku nyingi nikiwa na wasiwasi. Lakini nilipoangalia upande wa mbele, niliona mabadiliko. Kido alifanikiwa kupata wateja wa harusi ambao walitaka karanga kama zawadi ndogo, na mama Asha alianza kuuza uji kwa wateja wengi wakati tulipokuwa na msongamano. Halima alianza kusema wazi kwamba angependa kusoma zaidi, na mara nyingi tulipata muda wa kununua vitabu vya zamani kwa bei ndogo. Tulikusanya kadi za habari, tulijifunza jinsi ya kuandika barua za kutafuta ajira, na hata Kido alianza kuandika matukio yake kama stori za mtaa.

Siku moja, nikaandika hadithi ambayo ilikuwa tofauti kabisa — ilikuwa kuhusu kijana aliyepitia joto, njaa, na hata mapenzi ya polepole; hadithi ambayo niliita “Kivuli cha Mtaa.” Nilichapisha nakala moja ndogo kwa kutumia karatasi niliyonunua kwa pesa niliyojiwekea. Nikaweka kwenye stall yetu, nikaweka bei ndogo sana. Watu walianza kuinunua. Hapo moyo wangu ulijaa — si tu kwa fedha, bali kwa uhakika kwamba maneno yangu yanaweza kugusa watu.

Mapenzi kati yangu na Halima yalikuwa yametulia, lakini yalikuwa ya kweli. Hatukuwa tumeingia haraka kwake; tulikuwa tukijenga uaminifu kwa hatua. Nilitumia kila nafasi kumsaidia mama yake pale dukani, nikaenda naye sokoni, nikabeba mizigo yake wakati mwingine, nikamsindikiza hadi nyumbani usiku. Alianzisha kumuona tofauti yangu: si mwandishi mchache tu, bali kijana mwenye moyo wa kujitolea. Mara nyingi alinionyesha kushangazwa na jinsi ninavyoweza kushikilia matumaini hata siku za giza.

Na kwa hivyo, maisha yakaendelea — pole pole, kwa hatua ndogo. Tulijenga biashara yetu ya karanga na maji, tulikuza ujuzi wetu, na tulianza kupata wateja wa kudumu. Kwa kila shilingi kidogo tuliyonunua kwa maandishi, tulikuza ndoto. Wakati mwingine niliandika hadi usiku, nikiwa nimekaa kando ya mwanga wa taa ya duka la jirani, nikasoma tena hadithi zangu. Ndoto zangu zilikuwa wazi: siku moja kuchapisha kitabu kikubwa, kuweka familia yangu salama, na kumtangaza Halima kuwa mpenzi wangu rasmi — lakini nilijua hilo litahitaji muda, uvumilivu, na baiskeli ya moyo zaidi ya ile niliyokuwa nayo.

Hivyo ndivyo tulivyoendelea — tukipambana, tukicheka, tukilia mara kwa mara kwa siri, tukisonga mbele kwa matumaini madogo ambayo yalikuwa yakipamba siku zetu zenye vumbi. Na hata wakati giza lilipotanda mara mbili, tulikuwa tukiwa na mwanga mdogo wa matumaini; mwanga uliojaa maneno, mikono inayoshikilia karanga moto, na tabasamu la binti mmoja aliyeanzia kama jirani wa mtaa.